ಚಿಂದಿ ಆಯುವ ಬದುಕು

'ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಳಕಳಿ' ಎಂಬುದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಕರ್ತವ್ಯವೇ ಹೊರತು ಅದು ಹೊರೆಯಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತ-ಮುತ್ತ ನಾವು ಓಡಾಡುವಾಗ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಪಾಪದ ಕೂಸುಗಳಾದ ಚಿಂದಿ ಆಯುವ ಜನರನ್ನು ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಅವರಿಗೆ ಆ ಕೆಲಸವೂ ಸಿಗದೇ ಬಹಳ ಕಾಲ ಉಪವಾಸದಲ್ಲೇ ಜೀವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕಂಡಲ್ಲೇ ಮಲಗುತ್ತ, ಡ್ರಗ್ ಗಳಿಗೆ ಆಡಿಕ್ಟ್ ಆಗಿ ಗತಿಯಿರದ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗರೆಲ್ಲ ಸತ್ತವರ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲೇ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ, ಅಲ್ಲೇ ಮಲಗುತ್ತಾರೆ, ಎಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ, ತಿಪ್ಪೆಗಳೇ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯಾಲಯವಾಗಿರುವ ಅವರಿಗೆ ಅದೇ ಇಷ್ಟ ಅಥವಾ ಅನಿವಾರ್ಯ! ಅಪ್ಪ ಯಾರೋ ಅಮ್ಮ ಯಾರೋ ಸರಿಯಾಗಿ ಅರಿತಿರದ ತಪ್ಪಿನ ಕಂದಮ್ಮಗಳಿವು! ಅವರದಲ್ಲದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಅವರು ಪಡುವ ಪಾಡು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೃದಯವಿದ್ರಾವಕ. ಇವರಲ್ಲಿ ಯವುದೋ ಊರಿಂದ ಪಾಲಕರಮೇಲೆ ಸಿಟ್ಟುಗೊಂಡು ಬಂದವರಿರಬಹುದು, ರೈಲ್ವೆ, ಬಸ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಲಕರನ್ನು ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಸೇರಿದ ಮಕ್ಕಳಿರಬಹುದು. ಆ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳು ಯಾವುದಕ್ಕೋ ಕಿತ್ತಾಡಿಕೊಂಡು ಅಳುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ, ಯಾರೂ ಕೇಳುವರಿಲ್ಲ,ಯಾರೂ ಮರುಗುವುದಿಲ್ಲ, ಯಾರೂ ಸಂತೈಸುವುದಿಲ್ಲ, ಸ್ನಾನ ಕಂಡಿಲ್ಲ, ತಲೆಗೆ ಎಣ್ಣೆ ಇಲ್ಲ-ಕೂದಲು ಬಾಚಿಲ್ಲ, ಯಾರೋ ಬಿಸಾಕಿದ ಹರಿದ ಬಟ್ಟೆ, ಒಂದು ಹರಕು ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಚೀಲ ಇವಷ್ಟೇ ಇರುವುದು. ಅವರಬಗ್ಗೆ ಮನ ಮಮ್ಮಲ ಮರುಗುತ್ತದೆ. ದೈವವೆಂಬ ಶಕ್ತಿ ಇಂಥವರನ್ನೂ ಸೃಷ್ಟಿಸಬೇಕೆ ? ಅವರಿಗೆ ಬೇರೆ ಬದುಕು ಕೊಡಬಾರದಿತ್ತೇ ಎಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ.

ಚಿಂದಿ ಆಯುವ ಬದುಕು

ಈ ಜೀವ ಸೃಷ್ಟಿಯಲಿ ಯಾವ ಗಳಿಗೇಲಿ ಬಂತೋ
ಕಾಣದಾಗಿದೆ ತುಸುವೇ ಹರುಷ ಹಣೆ ಬರಹ
ರಾಜ ಭೋಗವು ಬೇಡ ಕಾಡುವಾ ದಿನ ಬೇಡ
ಸಿಗಲಿ ಬದುಕದು ನಮಗೆ 'ಮಧ್ಯಮದ' ತರಹ

ಭೂರಮೆಯ ಪಾದದೊಳು ಹಲವುವಿಧ ಭಾಗದೊಳು
ನೋವು ಕಾವುಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಯುವಾ ಬದುಕು
ಖಾರಮಯ ಕೆಂಗಣ್ಣ ಭಾರೀ ಗಾತ್ರದ ಹಿರಿಯ
ಸಾರಿ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಬೈಯ್ಯುವುದು ಸಾಕು

ಬೆಳ ಬೆಳಗು ನಮನಮಗೆ ಹಗಲು ರಾತ್ರಿಯೇ ಇಲ್ಲ
ಒಳಗೊಳಗೇ ಹೊಗೆಯುತಿಹ ದೊಂಬಿ-ಜಗಳ
ಹಳೆಯದಾಗಿವೆ ಬಟ್ಟೆ ಹರಿದ ಮನಸಿನ ತೆರದಿ
ಖಳರು ಓಡಾಡುವರು ಸುಮ್ಮನೇ ಬಹಳ !

ಯಾರೋ ಇಟ್ಟರೆ ಊಟ ಇಲ್ಲದಿರೆ ಪರಿಪಾಟ
ಯಾರುಯಾರಿಗೆತಾನೆ ಬರುವರೆಷ್ಟು ದಿನ ?
ಊರು ಕೇರಿಯಲೆಲ್ಲ ಅಲೆದಲೆದು ಪೂರ್ತಿದಿನ
ಹೇರಿಕೊಂಡೆವು ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಸಿಕ್ಕಿದನಾ

ಚಿಂದಿ ಆಯ್ವರು ಎಂಬ ನಮ್ಮೊಳಗೇ ಒಣ ಜಂಬ !
ಹಂದಿ-ನಾಯಿಯ ಕೂಡ ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಮದು
ಕುಂದು ಕೊರತೆಯ ಬಗೆಗೆ ಎಂದೂ ತಕರಾರಿಲ್ಲ
ಹೊಂದಿಕೊಂಡೀನಂಟು ತುಂಬಾ ಹಳೆಯದು

ಮುಂಬರುವ ದಿನಕಷ್ಟ ! ಪಾಲಿಕೆಯ ಸುತ್ತೋಲೆ
ತುಂಬಿಹೋಗುವರೆಲ್ಲಾ ಕಸದ ರಾಶಿಯನಾ
ಹುಂಬತನದಲಿ ಹೇಗೋ ಇಷ್ಟು ದಿನ ದೂಡಿದೆವು
ಸಂಬಳದ ಕೆಲಸವನು ಕೊಡುವರೇನಣ್ಣಾ?