ಉ. ಮ. ಹೇ.!

ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ :ಅಂತರ್ಜಾಲ

ಉ. ಮ. ಹೇ.!

ಹೇಳಲೇ ಬೇಕೆಂಬ ಗಟ್ಟಿ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಹಾಗೂ ಹೇಳದೇ ಹೋದರೆ ನಿಮ್ಮ ಒಂದು ನಗೆಯನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಂಡ ಹಾಗಾಗಬಹುದೆಂಬ ಅಪರಾಧೀ ಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ ಸತ್ಯವನ್ನೇ ಹೇಳಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇದು ಸತ್ಯವೆಂಬ ಮಾತಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಗೀತೆಯೋ ಖುರಾನೋ ಬೈಬಲ್ಲೋ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ; ಓದಿದ ನೀವು ಯಾವುದೇ ಚೌಕಾಸಿಯೂ ಇಲ್ಲದೇ ನಕ್ಕರೆ ಅದು ಸಾಕ್ಷಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಗಕ್ಕನೆ ನಗುವ ಸಾಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸುವ ಜಾಯಮಾನವಾಗಲೀ ಇರಾದೆಯಾಗಲೀ ನನ್ನದಲ್ಲ; ಯಾಕೆಂದರೆ ನಾನೊಬ್ಬ ರಾಜಕಾರಣಿಯಲ್ಲ! ಇರದೇ ಇರುವುದನ್ನು ಇದ್ದಹಾಗೇ ಸೃಜಿಸುವ ಮನೋಭಾವವೂ ನನ್ನಲ್ಲಿಲ್ಲ--ಹೋಗಲಿ ಬಿಡಿ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ತಡವಾಗುತ್ತದೆ: ಮುಂದೆ ಸಾಗೋಣ.

ಹಕೀಕತ್ತು ಜಾಸ್ತಿಯೇನಿಲ್ಲ. ನಾನೊಬ್ಬ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗನಾಗಿದ್ದೆ. ನನಗೇನೂ ಗೊತ್ತಿರದ ಮುಗ್ಧನಾಗಿದ್ದೆ. ಆ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಶ್ರೀಮಾನ್ ಒಬ್ಬರು ಪರಿಚಿತರಾದರು. ನಾನು ಅವರಮನೆಗೆ ಕಾರ್ಯನಿಮಿತ್ತ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರ ಜೊತೆಗೂಡಿ ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ ಅವರ ಪರಿಚಯವಾಯಿತು. ನೀಳದೇಹದ ದೊಡ್ಡ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಶ್ರೀಯುತರ ಧ್ವನಿಮಾತ್ರ ನಾನು ಬೇರೆಲ್ಲಿಯೂ ಕೇಳದ ವಿಶಿಷ್ಟಥರದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಗೊಗ್ಗರು ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದರೂ ಯಾರನ್ನೂ ಕೂರಗೊಡದ ಅವರು ಬಾಲಕನಾದ ನನ್ನನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಿಸಿದ್ದು ಅದೇ ಸಹಜ ಸ್ವಭಾವದಿಂದ. ನನಗೆ ಅವರು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಾಗದಿದ್ದರೂ ಅವರ ಮನೆಗೇ ಹೋಗಿ ಅವರನ್ನೇ ತಿರಸ್ಕರಿಸುವ ಧೈರ್ಯವಾಗಲೀ ಸಾಹಸೀ ಮನೋಧರ್ಮವಾಗಲೀ ಇಲ್ಲದ ಪುಕ್ಕಲು ಹುಡುಗ ನಾನಾಗಿದ್ದುದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಪಾಲಿಸುವುದೇ ಪಾಲಿಗೆಬಂದ ಪಂಚಾಮೃತವಾಗಿತ್ತು.

ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಗೋಳು ಹುಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಅವರು ನಿಸ್ಸೀಮರೆಂಬುದನ್ನು ನಿಮಗೆ ಹೇಳಿಬಿಡಲೇ ಅಥವಾ ಆಮೇಲೆ ನೀವೇ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದೇ ? ಮಕ್ಕಳ ತೊಡೆ ಚಿವುಟುವುದು, ಕಿವಿತಿರುಚುವುದು, ಕಣ್ಣು ದೊಡ್ಡದುಮಾಡುವುದು, ಅಕರಾಳ ವಿಕರಾಳ ಬಾಯಿತೆರೆದು ನಾಲಿಗೆ ಹೊರಹಾಕಿ ಏನೇನೋಮಾಡಿ ಅಂತೂ ಮಕ್ಕಳು ಹೆದರಿದರೆ ಆಗ ಅವರಿಗೆ ಹಿಟ್ಲರ್ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಗೆದ್ದ ಖುಷಿ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು! ಹಾಗಂತ ತೀರಾ ಕಠೋರ ಮನೋಸ್ಥಿತಿಯವರೂ ಅಲ್ಲ, ಯಾವುದೇ ಮನೋವ್ಯಾಧಿಗೆ ತುತ್ತಾದವರೂ ಅಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅವರ ಬಾಲಿಷ ನಡವಳಿಕೆಗಳ ಅನನ್ಯ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಎರಡು ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದ ಅವರಿಗೆ ಒಟ್ಟೂ ಒಂದೂವರೆ ಡಜನ್ ಮಕ್ಕಳು! ಮನೆಯೇ ಅಂಗನವಾಡಿ ಥರ ಆದಕಾರಣವೋ ಏನೋ ಮಕ್ಕಳು ಎಂದರೇ ಹೀಗಾಗಿದ್ದರು. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಅವರಮನೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಅವರ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲಾ ದೊಡ್ಡವರಾಗಿದ್ದರೂ ಒಂದಿಬ್ಬರು ನಮ್ಮ ಓರಗೆಯವರೂ ಇದ್ದರು. ಇಂತಹ ಮನೆಗೆ ಒಂದಾನೊಂದು ದಿನ ಭೇಟಿ ಇತ್ತಾಗ ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದು

" ತಮ್ಮಾ ನೀ ಏನು ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀಯೋ ನೀನು ಬಿಡು ಬರೀ ಉ.ಮ.ಹೇ " ಎನ್ನುತ್ತಾ ೧೦ ನಿಮಿಷ ನಕ್ಕರು.

ನೆನೆಪು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಕ್ಕರು. ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಏನಿದು ’ಉ.ಮ.ಹೇ’ ? ನಿಮಗೇನಾದರೂ ಗೊತ್ತೇ ? ಇರಲಿ ಇದರ ಅರ್ಥವನ್ನು ಆಮೇಲೆ ನೋಡೋಣ. ಅದೇದಿನ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಮೇಲೆ ಒಂದು ಕಾಗದ ಮತ್ತು ಪೆನ್ನು ಸಹಿತ ನನ್ನಹತ್ತಿರ ಬಂದ ಅವರು

" ಏನೋ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ಬರೆದು ತೋರಿಸುತ್ತೀಯಾ? " ಎಂದರು.

" ಆಯ್ತು ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ "

" ಬರಿ ಬರಿ ಒಂದೇ ಸಮಕ್ಕೆ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗು ಆಮೇಲೆ ಏನುಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ " ಎಂದವರೇ ಮುಂದುವರಿದು

"ದಂತಿತದಾರೆಬಲುಹೇನತದಾಸಿರೆಬ" --ಎಂದರು

ರಾಮನ ಮುಂದೆ ಕೈಜೋಡಿಸಿ ಕುಳಿತ ಹನುಮನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.

" ಮುಗೀತಲ್ಲ ? " --ಕೇಳಿದರು

" ಹಾಂ ಮುಗೀತು ಏನಿದು ? "

" ಅದನ್ನೇ ಈಗ ತಿರುವು ಮುರುವಾಗಿ ಓದು "

ಸ್ವಾಮೀ ಅದನ್ನು ತಿರುವುಮುರುವು ಮಾಡಿದಾಗಿನಿಂದ ನನಗೆ ವಾಕರಿಕೆ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಕಣ್ಣುಕತ್ತಲೆ ಬಂದಹಾಗಾಯಿತು. ಇನ್ನೂ ಏನೇನೋ ಆಗತೊಡಗಿತು. ಅದನ್ನು ಹರಿದು ಬಿಸಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ. ಅದು ಯಾಕೆ ಅಂತ ನಿಮಗೆ ಈಗ ತಿಳಿಯಿತಲ್ಲವೇ ?

ಈಗ ಉ.ಮ.ಹೇ ಎನ್ನುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಸಂಶಯ ಕಾಡತೊಡಗಿತು. ಅದರ ಕುರಿತು ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರಲ್ಲಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಪ್ರಸ್ತಾವಿಸಿದಾಗ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಉ=ಉಣ್ಣು, ಮ=ಮಲಗು, ಹೇ=ಹೇಲು. ಮತ್ತದೇ ವಾಕರಿಕೆ. ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೇ ಉಂಡಾಡಿಗಳಾಗಿ ತಿರುಗುವವರಿಗೆ ಆ ಶಬ್ದವನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅರಿವಿಗೆ ಬಂತು. ಅಂದಿನಿಂದ ನಾನು ಮತ್ತೆಲ್ಲೂ ಮತ್ತೆಂದೂ ’ಉ.ಮ.ಹೇ.’ ಎಂದು ಕರೆಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.

ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಕೆಲವು ಜನರನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ನೆನಪಾಗುವುದು ’ಉ.ಮ.ಹೇ.’, ಅವರೇ ಜಾಸ್ತಿಯಾದಾಗ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೂ ಸಮಾಜಕ್ಕೂ ಅವರು ಭಾರವಾಗಿ ತೋರುವುದರಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಈ ಕಥೆಯನ್ನು ಓದಿ ಹೇಳುವುದು ಒಳಿತು. ಹಾಗೆ ಮಾಡಿ ಪುಣ್ಯ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಿ, ಧನ್ಯೋಸ್ಮಿ !